एका डॉक्‍टरांक डे एक ८०-८५ वर्षांचे म्हातारे गृहस्थ आपल्या जखमेचे टाके
काढूनघ्यायला गेले. सकाळी ८.३० चा सुमार. ते डॉक्‍टरांन ा म्हणाले,थोडं
लवकरहोईल का काम? मला ९ वाजता एकीकडे जायचंय.डॉक्‍टरांस मोर त्या
क्षणीकाहीच काम नव्हतं. त्यांनी जखम तपासली, सामानाची जमवाजमव केली आणि
टाकेकाढायची तयारी केली.
दरम्यान, ते त्या गृ…हस्थाशी गप्पा मारत होते.“”आजोबा, ९ वाजता दुसऱ्या डॉक्‍टरांच ी अपॉइंटमेंट आहे का?”“”नाही! मला ९ वाजता माझ्या बायकोबरोबर नाश्‍ता करायला दुसऱ्या हॉस्पिटलमध ्ये जायचंय.”“”हॉस्पिटल मध्ये? आजारी आहेत का त्या?”“”हो! गेली पाच वर्षे हॉस्पिटलमध ्येच आहे ती.”“”अच्छा! आणि तुम्ही वेळेवर गेला नाहीत, तर वाट पाहतील ना त्या? काळजीही करतील…?”“”नाही डॉक्‍टर. तिला “अल्झायमर् स’ झालाय. तीगेली पाच वर्षे कोणालाच ओळखत नाही.”
आजोबा शांतपणे म्हणाले.डॉक्‍टरचकित होऊन म्हणाले, “”आणि तरीही तुम्ही रोज त्यांच्याब रोबर नाश्‍ता करायलाइतक्‍या वेळेवर आणि धडपडून जाता? त्या तुम्हाला ओळखतही नसताना?”त्यावरपुनः तितक्‍याच शांतपणे म्हातारे गृहस्थ म्हणाले, “”डॉक्‍टर ती मला ओळखतनसली, तरी मी तिला गेली कित्येक वर्षे ओळखतो. माझी बायको आहे ती, आणि माझंजिवापाड प्रेम आहे तिच्यावर.”ऐकता ऐकता डॉक्‍टरांच ्या अंगावररोमांच उभे राहिले. गळा दाटून आला. त्यांच्या मनात आलं, “”हे खरं प्रेम;प्रेम म्हणजे काही नुसतं घेणं नव्हे, तर त्याबरोबर कितीतरी देणं,निरपेक्षपण े स्वतःकडचा आनंद लुटवणं, उधळणं – त्या गृहस्थांसा रखं.”अचानक इंटरनेटवरू न आलेल्या अनेक संदेशांमधल ा एक संदेशडॉक्‍टरांन ा आठवला-“”चांगल्यालोकांच्या वाट्याला नेहेमीच सगळं सर्वोत्तम येतं असं नाही – पण जेवाट्याला येतं त्यातलं सर्वोत्तम शोधून ते आयुष्य साजरं करतात.”यालाचआयुष्य म्हणायचं. आपल्या माणसाला आहे तसं स्वीकारणं आणि आपल्या दोन्हीहातांनी, आपल्या सर्वस्वाने त्याच्यावर प्रेमाचा वर्षाव करणं…खरंच मिळेल असं प्रेम आपल्याला अन्‌ जमेल का असं प्रेम करणं आपल्याला?. .
दरम्यान, ते त्या गृ…हस्थाशी गप्पा मारत होते.“”आजोबा, ९ वाजता दुसऱ्या डॉक्‍टरांच ी अपॉइंटमेंट आहे का?”“”नाही! मला ९ वाजता माझ्या बायकोबरोबर नाश्‍ता करायला दुसऱ्या हॉस्पिटलमध ्ये जायचंय.”“”हॉस्पिटल मध्ये? आजारी आहेत का त्या?”“”हो! गेली पाच वर्षे हॉस्पिटलमध ्येच आहे ती.”“”अच्छा! आणि तुम्ही वेळेवर गेला नाहीत, तर वाट पाहतील ना त्या? काळजीही करतील…?”“”नाही डॉक्‍टर. तिला “अल्झायमर् स’ झालाय. तीगेली पाच वर्षे कोणालाच ओळखत नाही.”
आजोबा शांतपणे म्हणाले.डॉक्‍टरचकित होऊन म्हणाले, “”आणि तरीही तुम्ही रोज त्यांच्याब रोबर नाश्‍ता करायलाइतक्‍या वेळेवर आणि धडपडून जाता? त्या तुम्हाला ओळखतही नसताना?”त्यावरपुनः तितक्‍याच शांतपणे म्हातारे गृहस्थ म्हणाले, “”डॉक्‍टर ती मला ओळखतनसली, तरी मी तिला गेली कित्येक वर्षे ओळखतो. माझी बायको आहे ती, आणि माझंजिवापाड प्रेम आहे तिच्यावर.”ऐकता ऐकता डॉक्‍टरांच ्या अंगावररोमांच उभे राहिले. गळा दाटून आला. त्यांच्या मनात आलं, “”हे खरं प्रेम;प्रेम म्हणजे काही नुसतं घेणं नव्हे, तर त्याबरोबर कितीतरी देणं,निरपेक्षपण े स्वतःकडचा आनंद लुटवणं, उधळणं – त्या गृहस्थांसा रखं.”अचानक इंटरनेटवरू न आलेल्या अनेक संदेशांमधल ा एक संदेशडॉक्‍टरांन ा आठवला-“”चांगल्यालोकांच्या वाट्याला नेहेमीच सगळं सर्वोत्तम येतं असं नाही – पण जेवाट्याला येतं त्यातलं सर्वोत्तम शोधून ते आयुष्य साजरं करतात.”यालाचआयुष्य म्हणायचं. आपल्या माणसाला आहे तसं स्वीकारणं आणि आपल्या दोन्हीहातांनी, आपल्या सर्वस्वाने त्याच्यावर प्रेमाचा वर्षाव करणं…खरंच मिळेल असं प्रेम आपल्याला अन्‌ जमेल का असं प्रेम करणं आपल्याला?. .
No comments:
Post a Comment